Het volgende was een post die ik schreef op Facebook, naar aanleiding van de bezetting van het Pand in het Caemersklooster te Gent op 1 mei 2021.
Ik ga even oneerbiedig zijn, niet om vijanden maar om een punt te maken. Ik maak een contrast tussen DIT1 en DIT2:
DIT1 Het is 1 mei en dit is wat ik hoor: “het feest van de arbeidende mens, ook die zonder bescherming in precaire verblijfsstatuten, die in de schaduw de steden doen draaien, maar laatst in rij zijn tijdens deze Coronacrisis om rechten te ontvangen, het feest van een beweging niet van een partij, het feest tegen uitbuiting en onrechtvaardige verdeling, tegen onzichtbaar thuiswerk of zorgarbeid in de reproductieve sfeer, tegen snertjobs en bullshit jobs, de dag waarop solidariteit hoog in het vaandel moet gedragen worden, de dag waarop we onze arbeid zelf claimen en herdenken, op maat van een begrensde planeet het feest van verzet tegen een ziekmakende economie enzovoort.” Ik zie teveel mensen met de ogen rollen en denken: hoor ze weer bezig.
DIT2 Wat ik op deze 1 mei ook zag was een groepje militanten die, geïnspireerd door wat er gebeurt met Bernadette Blijft, de verkoop van nog maar een stukje grond in hartje Gent aan de kaak stellen. Daarmee openen ze het perspectief van waaruit een relevante discussie vandaag moet gebeuren. De analyses, de morele verontwaardiging - je moet het verbinden met materiële processen. En niet zomaar gelijk wat. Eén van de meest in het oog springende en beslissende is de uitverkoop die bezig is van vooral grond, van de publieke sector aan de privé. Iets wat jonge en arme mensen het leven onmogelijk maakt; iets wat onze economie verder richting vastgoedspeculatie stuurt. Dit belangt iedereen aan. Dit is het beste wat ik al heb meegemaakt op 1 mei in twintig jaar.
Deze tekst is een vervolg op De Sint-Bernadettebeweging in Gent I.